Suikerriet, afkomstig uit Papoea-Nieuw-Guinea, verspreidde zich snel naar China en India. Suiker kwam via de Arabische wereld naar Europa en werd een zeldzame specerij op de tafels van de adel. De Europeanen introduceerden suikerriet in Amerika na de ontdekking ervan, waar het werd verbouwd en naar Europa werd geïmporteerd. De import vond plaats per schip, met schepen die naar Amerika gingen met slaven en terugkwamen met goederen zoals suiker.
In 1806 stelde Napoleon I een continentale blokkade in tegen Engeland, wat leidde tot een suikertekort. Andreas Sigismund Marggraf, een Berlijnse professor, ontdekte in 1747 het hoge suikergehalte van bepaalde bietensoorten. Zijn student, Franz Karl Achard, baseerde zich op zijn onderzoek en industrialiseerde het proces van suikerwinning uit bieten, hoewel de initiële opbrengst laag was. In die tijd ontstonden enkele suikerfabrieken in Duitsland, maar de suikeropbrengst van dit proces was zeer laag, slechts 1,6% van het totale gewicht van de biet.
Benjamin Delessert en Jean-Baptiste Quéruel, twee Fransen gedreven door de Napoleontische blokkade, namen het proces van Achard over en slaagden erin het te optimaliseren, waardoor de productie van bietsuiker rendabel werd. Na hun ontdekking steunde Napoleon deze nieuwe industrie door studies te subsidiëren en 100.000 hectare bieten te verbouwen.
Vandaag de dag vertegenwoordigt suikerbiet 20% van de wereldwijde suikerproductie, terwijl suikerriet ongeveer 80% voor zijn rekening neemt. Het proces van suikerwinning uit suikerbiet is in de afgelopen twee eeuwen geoptimaliseerd, en de huidige uitdagingen liggen in de rendabiliteit van het proces en de vermindering van het energieverbruik. Europa is de grootste producent van suikerbietsuiker ter wereld, terwijl Brazilië en India de productie van suikerriet domineren.
Een vraag?
Wij zijn er om aan uw behoeften te voldoen.
Aarzel niet om contact met ons op te nemen via het contactformulier.
